|
Het is maar hoe je het bekijkt
Iedere maand bespreken Angel Pinxten en Pieter Leeflang een foto van één van de leden. Heb je een foto die je wel eens aan dit tweetal zeer ervaren fotografen wilt voorleggen? Stuur deze foto dan op naar redactie@deventerfotokring.nl. |
Eerdere afleveringen:
Aflevering 12, augustus 2023 Aflevering 11, juli 2023 Aflevering 10, juni 2023 Aflevering 9, mei 2023 Aflevering 8, april 2023 Aflevering 7, maart 2023 Aflevering 6, februari 2023 Aflevering 5, januari 2023 Aflevering 4, december 2023 Aflevering 3, november 2022 Aflevering 2, oktober 2022 Aflevering 1, september 2022 |
Aflevering 13, september 2023
Jaap Kloek heeft onderstaande foto ingestuurd voor aflevering 13.
Jaap Kloek heeft onderstaande foto ingestuurd voor aflevering 13.
Foto Jaap Kloek
Angel Pinxten
Ik zie een foto van een registrerende fotograaf. Hij of zij ziet de drie kinderen in conclaaf met elkaar, er wordt ook driftig gegraven met schep en de hand.
Opvallend is dat iedereen naast elkaar staat, er is geen overlapping. De kleuren zijn blauw/groen/zwart en een beetje bruin. Het is best een opvallend rustige kleurstelling, geen vrolijk bad tafereel.
Het is aan een meer of zeearm, je ziet de overkant met strand, aan deze kant is het strand wat stenig, geen mooi strandzand hier.
Het is niet warm op de foto, de drie kinderen houden zich warm met handdoek en fleecevest. De zon schijnt wel, misschien is de wind nog erg fris. Zeker als je net uit het water komt.
Op een of andere manier is het geen spontaan kindergebeuren, het ziet er zo volwassen uit die drie kinderen die de meeste aandacht trekken in het midden.
Misschien werd de fotograaf hierdoor getriggerd en wil hij dit aan ons laten zien?
De fotograaf staat op afstand, niemand die ziet dat hij dit tafereel vastlegt, niemand poseert, iedereen doet zijn ding en de fotograaf ook.
Er is wel sociale interactie onderling, maar niet met de fotograaf. Als kijker blijf je daardoor ook op afstand, je kijkt alleen tegen de ruggen aan.
Ik mis toch wat extra spanning in deze foto, omdat het een pure registratie is. Wat heeft de fotograaf er zelf nog aan toegevoegd?
Ik vind de opbouw van de foto goed, hij is in balans. Aan de rechterkant kan er wel ietsje gecropt worden, maar niet noodzakelijk. De figuren komen mooi uit met de zee als achtergrond en blijven zo onder de horizon.
De achtergrond is wat onscherp door de grote afstand, maar dat geeft wel diepte aan de foto. Ik ben benieuwd naar het verhaal van de fotograaf bij deze foto.
Pieter Leeflang
Op het eerste gezicht een simpel beeld. “Kinderen aan water”, zou de titel kunnen zijn.
Weinig lucht, klein stukje (duin)landschap, breed stuk water, stukje strand op de voorgrond met veel schelpen of stukjes daarvan en groot in beeld zeven kinderen, van wie er slechts één herkenbaar is.
Het gaat hier niet om het specifieke landschap. Geen grootse lucht, geen prachtige duinen, geen eindeloze watervlakte en geen oneindig strand op de voorgrond. Dit gedeelte van de plaat geeft slechts summier aan waar we ze zouden kunnen zien. Prachtig! Het gaat namelijk om de zeven figuren op de voorgrond, die er echt “uitspringen” op deze manier, hoewel er geen beweging valt te bespeuren.
Laat ik links beginnen. Een groepje van drie kinderen, die iets aan het bouwen zijn. Zoals meisjes betaamt, staat zij niets doend (?) de zaak te bekijken en/of iets te overdenken. Het jongetje in het midden is heerlijk met zijn handen in het natte zand aan het wroeten en de grotere jongen rechts is duidelijk bezig, schop in de hand terwijl hij zich doelgericht naar zijn werk beweegt.
Dan de groep in het midden. De grote jongen in het midden wordt aandachtig bekeken door de twee andere kinderen: jongen en meisje. Ze hebben alle drie een handdoek omgeslagen. Misschien hebben ze gezwommen en het nu een beetje koud gekregen. In elk geval behoren zij niet tot het werkvolk. Misschien vertelt de middelste jongen iets over die blauwe schop die daar nutteloos ligt en wat je er allemaal wel mee zou kunnen doen. Of heeft hij een interessant verhaal over eb en vloed, of over de nutteloosheid van het bouwen van zandkastelen.
Dan de laatste groep. Eigenlijk helemaal geen groep. Eén meisje, zwemvestje aan, in haar rechterhand iets blauws (schepnetje?) en in haar linkerhand iets wat ze gevangen heeft: plukje zeewier, schelpen of wat het maar zijn mag. Haar gehele houding geeft aan dat het wel een beetje eng is, of misschien vies. Ze houdt het vrij ver van zich af en houdt het goede in de gaten.
Wat bijzonder om in één foto met zeven kinderen zo’n diversiteit aan lichaamstaal te vangen. Een toppertje!
Ik zie een foto van een registrerende fotograaf. Hij of zij ziet de drie kinderen in conclaaf met elkaar, er wordt ook driftig gegraven met schep en de hand.
Opvallend is dat iedereen naast elkaar staat, er is geen overlapping. De kleuren zijn blauw/groen/zwart en een beetje bruin. Het is best een opvallend rustige kleurstelling, geen vrolijk bad tafereel.
Het is aan een meer of zeearm, je ziet de overkant met strand, aan deze kant is het strand wat stenig, geen mooi strandzand hier.
Het is niet warm op de foto, de drie kinderen houden zich warm met handdoek en fleecevest. De zon schijnt wel, misschien is de wind nog erg fris. Zeker als je net uit het water komt.
Op een of andere manier is het geen spontaan kindergebeuren, het ziet er zo volwassen uit die drie kinderen die de meeste aandacht trekken in het midden.
Misschien werd de fotograaf hierdoor getriggerd en wil hij dit aan ons laten zien?
De fotograaf staat op afstand, niemand die ziet dat hij dit tafereel vastlegt, niemand poseert, iedereen doet zijn ding en de fotograaf ook.
Er is wel sociale interactie onderling, maar niet met de fotograaf. Als kijker blijf je daardoor ook op afstand, je kijkt alleen tegen de ruggen aan.
Ik mis toch wat extra spanning in deze foto, omdat het een pure registratie is. Wat heeft de fotograaf er zelf nog aan toegevoegd?
Ik vind de opbouw van de foto goed, hij is in balans. Aan de rechterkant kan er wel ietsje gecropt worden, maar niet noodzakelijk. De figuren komen mooi uit met de zee als achtergrond en blijven zo onder de horizon.
De achtergrond is wat onscherp door de grote afstand, maar dat geeft wel diepte aan de foto. Ik ben benieuwd naar het verhaal van de fotograaf bij deze foto.
Pieter Leeflang
Op het eerste gezicht een simpel beeld. “Kinderen aan water”, zou de titel kunnen zijn.
Weinig lucht, klein stukje (duin)landschap, breed stuk water, stukje strand op de voorgrond met veel schelpen of stukjes daarvan en groot in beeld zeven kinderen, van wie er slechts één herkenbaar is.
Het gaat hier niet om het specifieke landschap. Geen grootse lucht, geen prachtige duinen, geen eindeloze watervlakte en geen oneindig strand op de voorgrond. Dit gedeelte van de plaat geeft slechts summier aan waar we ze zouden kunnen zien. Prachtig! Het gaat namelijk om de zeven figuren op de voorgrond, die er echt “uitspringen” op deze manier, hoewel er geen beweging valt te bespeuren.
Laat ik links beginnen. Een groepje van drie kinderen, die iets aan het bouwen zijn. Zoals meisjes betaamt, staat zij niets doend (?) de zaak te bekijken en/of iets te overdenken. Het jongetje in het midden is heerlijk met zijn handen in het natte zand aan het wroeten en de grotere jongen rechts is duidelijk bezig, schop in de hand terwijl hij zich doelgericht naar zijn werk beweegt.
Dan de groep in het midden. De grote jongen in het midden wordt aandachtig bekeken door de twee andere kinderen: jongen en meisje. Ze hebben alle drie een handdoek omgeslagen. Misschien hebben ze gezwommen en het nu een beetje koud gekregen. In elk geval behoren zij niet tot het werkvolk. Misschien vertelt de middelste jongen iets over die blauwe schop die daar nutteloos ligt en wat je er allemaal wel mee zou kunnen doen. Of heeft hij een interessant verhaal over eb en vloed, of over de nutteloosheid van het bouwen van zandkastelen.
Dan de laatste groep. Eigenlijk helemaal geen groep. Eén meisje, zwemvestje aan, in haar rechterhand iets blauws (schepnetje?) en in haar linkerhand iets wat ze gevangen heeft: plukje zeewier, schelpen of wat het maar zijn mag. Haar gehele houding geeft aan dat het wel een beetje eng is, of misschien vies. Ze houdt het vrij ver van zich af en houdt het goede in de gaten.
Wat bijzonder om in één foto met zeven kinderen zo’n diversiteit aan lichaamstaal te vangen. Een toppertje!
