|
Het is maar hoe je het bekijkt
Iedere maand bespreken Angel Pinxten en Pieter Leeflang een foto van één van de leden. Heb je een foto die je wel eens aan dit tweetal zeer ervaren fotografen wilt voorleggen? Stuur deze foto dan op naar redactie@deventerfotokring.nl. |
Aflevering 7, maart 2023
Nel Bijl heeft onderstaande foto ingestuurd voor aflevering 7.
Nel Bijl heeft onderstaande foto ingestuurd voor aflevering 7.
Foto Nel Bijl
Angel Pinxten
Als ik naar deze foto kijk krijg ik direct een gevoel van verstilling. Dat komt vast door de rust, de bevroren beweging door de lange sluitertijd. Eerst onderga ik de warme kleuren van de ondergaande zon. Je ziet ook een oranje reflectie van de lucht in de zee.
En dan die dreigende donkere partij rotsen, die uitsteken boven de golven. Ik denk direct aan foto’s van Nel Bijl. Die kan zo’n sfeer ook zo mooi neerzetten. En er is ook een verbinding naar de sfeerimpressies die Pieter Leeflang maakt. Je ziet geen mensen, het is een puur landschap, een plek waar je kunt gaan zitten kijken, kijken en ondergaan.
Het fototoestel bevriest het moment en laat je iets zien wat je met je blote oog nooit kunt zien. Het versterkt je eigen kijkervaring en dus ook de beleving van de zonsondergang aan een kust. Het is in ieder geval geen Nederlandse kust gezien de rotsen. Dus ja het is vast gemaakt tijdens een vakantie. De rotsen hard stenig, ze contrasteren met de vloeibaarheid van de golven. Dat geeft een mooi contrast in het beeld. Daardoor wordt het meer dan een romantisch plaatje, deze sfeerimpressie.
Pieter Leeflang
Een beeld waarbij een mens (in elk geval ik) heel rustig van wordt. Waarbij ik geenszins bedoel dat het een saai beeld zou zijn.
Het beeld is verdeeld in drie zones:
1) een licht gekleurde wolkeloze lucht.
2) een vlak gesmeerde zee.
3) een strook waarop scherpe rotspunten boven het wateroppervlak uitsteken.
De foto is niet in precies even grote verticale delen verdeeld. Het onderste deel is ongeveer 1,5 maal zo groot als beide bovenste delen. Dat lijkt mij een slimme keuze. Immers; het onderste deel vertoont een afwisselend beeld: water en rots, terwijl de bovenste delen respectievelijk alleen water en lucht laten zien.
Het kleurverloop is bijzonder:
De lucht van licht geel naar oranje en een ietsepietsje rood.
De zee van grijs, via diverse gradaties, naar paars-roze of roze-paars.
Geen complementaire kleuren, maar twee kleuren die in de kleurencirkel aan weerszijde van het rood aan schuren. Hele mooie, zachte combinatie.
Vooral die puntige rotsen brengen spanning in de foto.
Het doet mij denken aan het gedicht “Die Lorelei” van Heinrich Heine.
De schipper die met zijn boot op de Rijn vaart is zo ‘begeistert von die schöne Jungfrau’, dat hij met zijn stomme kop zijn schip op de rotsen zet.
Dat zou hier ook kunnen gebeuren: genietend van de rust van de wolkeloze lucht en de vlakke zee, loop je de kans de rotsen over het hoofd te zien. En dan is het: “Boem is ho en plons is water”.
Zo heeft deze foto veel rustgevends in zich maar ook een duidelijke waarschuwing.
Als ik naar deze foto kijk krijg ik direct een gevoel van verstilling. Dat komt vast door de rust, de bevroren beweging door de lange sluitertijd. Eerst onderga ik de warme kleuren van de ondergaande zon. Je ziet ook een oranje reflectie van de lucht in de zee.
En dan die dreigende donkere partij rotsen, die uitsteken boven de golven. Ik denk direct aan foto’s van Nel Bijl. Die kan zo’n sfeer ook zo mooi neerzetten. En er is ook een verbinding naar de sfeerimpressies die Pieter Leeflang maakt. Je ziet geen mensen, het is een puur landschap, een plek waar je kunt gaan zitten kijken, kijken en ondergaan.
Het fototoestel bevriest het moment en laat je iets zien wat je met je blote oog nooit kunt zien. Het versterkt je eigen kijkervaring en dus ook de beleving van de zonsondergang aan een kust. Het is in ieder geval geen Nederlandse kust gezien de rotsen. Dus ja het is vast gemaakt tijdens een vakantie. De rotsen hard stenig, ze contrasteren met de vloeibaarheid van de golven. Dat geeft een mooi contrast in het beeld. Daardoor wordt het meer dan een romantisch plaatje, deze sfeerimpressie.
Pieter Leeflang
Een beeld waarbij een mens (in elk geval ik) heel rustig van wordt. Waarbij ik geenszins bedoel dat het een saai beeld zou zijn.
Het beeld is verdeeld in drie zones:
1) een licht gekleurde wolkeloze lucht.
2) een vlak gesmeerde zee.
3) een strook waarop scherpe rotspunten boven het wateroppervlak uitsteken.
De foto is niet in precies even grote verticale delen verdeeld. Het onderste deel is ongeveer 1,5 maal zo groot als beide bovenste delen. Dat lijkt mij een slimme keuze. Immers; het onderste deel vertoont een afwisselend beeld: water en rots, terwijl de bovenste delen respectievelijk alleen water en lucht laten zien.
Het kleurverloop is bijzonder:
De lucht van licht geel naar oranje en een ietsepietsje rood.
De zee van grijs, via diverse gradaties, naar paars-roze of roze-paars.
Geen complementaire kleuren, maar twee kleuren die in de kleurencirkel aan weerszijde van het rood aan schuren. Hele mooie, zachte combinatie.
Vooral die puntige rotsen brengen spanning in de foto.
Het doet mij denken aan het gedicht “Die Lorelei” van Heinrich Heine.
De schipper die met zijn boot op de Rijn vaart is zo ‘begeistert von die schöne Jungfrau’, dat hij met zijn stomme kop zijn schip op de rotsen zet.
Dat zou hier ook kunnen gebeuren: genietend van de rust van de wolkeloze lucht en de vlakke zee, loop je de kans de rotsen over het hoofd te zien. En dan is het: “Boem is ho en plons is water”.
Zo heeft deze foto veel rustgevends in zich maar ook een duidelijke waarschuwing.
