Het is maar hoe je het bekijkt
Iedere maand bespreken Angel Pinxten en Pieter Leeflang een foto van één van de leden. Heb je een foto die je wel eens aan dit tweetal zeer ervaren fotografen wilt voorleggen? Stuur deze foto dan op naar redactie@deventerfotokring.nl.
Iedere maand bespreken Angel Pinxten en Pieter Leeflang een foto van één van de leden. Heb je een foto die je wel eens aan dit tweetal zeer ervaren fotografen wilt voorleggen? Stuur deze foto dan op naar redactie@deventerfotokring.nl.
Aflevering 9, mei 2023
Anita Cambier heeft onderstaande foto ingestuurd voor aflevering 9.
Anita Cambier heeft onderstaande foto ingestuurd voor aflevering 9.
Foto Anita Cambier
Angel Pinxten
Ik was in mijn hoofd nog even bezig met de lezing over Beeldtaal. De spreker gaf een meer dan complete lezing over alle elementen die een rol spelen bij het maken en lezen van een foto. Het ging daarbij vooral over de vorm, de inhoud en een beetje ook over de context. Wat ik miste in de lezing was: de originaliteit!
Als je naar deze foto kijkt zie je dat het geen foto is die precies in een plaatje past om te analyseren. Daarover gaat dit beeld niet.
Het is technisch niet perfect, want “bewogen”. En is het nu kleur of meer zwartwit? Ergens daartussen in. Dus ja beeldbewerking is ook een technisch hulpmiddel om een beeld verder te ontwikkelen. En ja wat doet die witte vlek, die veel aandacht vraagt daarboven in beeld? ik probeer toch maar wat duiding te geven .
De techniek/vorm, die gekozen is, is opzettelijk bewegen met de camera met een ietwat langere sluitertijd.
De inhoud/het verhaal: wat wil de fotograaf aan ons vertellen? Een figuur is eerst groot en dicht bij de camera en loopt dan kleiner wordend verder het bos in. Je ziet daardoor twee beelden met een tijdsverloop erin.
De context van deze foto. Die mis ik hier. Is deze foto een onderdeel van een serie? Of toch gewoon een op zichzelf staand beeld?
Heeft deze foto een titel? Allemaal zaken die kunnen helpen bij het verhelderen van de vraag: waarom heeft de fotograaf deze foto gemaakt en wat wil hij ermee vertellen? Waar loopt de persoon naar toe? Wat heeft hij op zijn hoofd? Een tulband? En waarom?
Ook deze foto laat ons met raadsels achter, die je zelf verder mag invullen.
Nog iets over de originaliteit: ja dit is een beeld dat je niet veel ziet op de fotoclub, het is geen objectieve illustratie, maar een subjectieve weergave van de fotograaf die achter deze persoon liep. Toevallig geschoten, nee dat denk ik niet. Deze fotograaf experimenteert en wil ons op een andere manier laten kijken naar de, letterlijk ook bewogen, beweging van deze wandelaar in het bos. De bomen bewegen op deze manier ook mee. Panta Rhei, alles beweegt en alles stroomt! Laat je beelden ook maar stromen….
Pieter Leeflang
Een bos met vliegdennen o.i.d. In elk geval geen aantrekkelijk bos.
Op de voorgrond een pluizige, deels doorzichtige begroeiing, in tegenlicht.
Zwart – Wit en toch nog een beetje kleur en het licht tegemoet. Alleen daarover is al een heel verhaal te schrijven, maar ik ga de andere kant op.
Een wazig figuur aan de wandel, op zoek naar rust; weg van de dagelijkse beslommeringen. Geen krant, geen tv, geen mobiel en geen medemensen die aan je kop lopen te zeuren. Misschien heeft hij van louter ellende zijn hoofd tegen een muur kapotgeslagen en er een slordig verband omheen gewikkeld. In dit doodse bos komt hij vast geen medemens tegen.
Maar jammer; dan komt hij zichzelf tegen, nog waziger dan al het andere om hem heen en erg uitvergroot. En niets is er verontrustender dan jezelf, al rustzoekende, tegenkomen. Geconfronteerd te worden met je eigen innerlijke IK. Alle vragen, alle twijfels op een hoop en nergens de alledaagse afleiding, die hem anders de vergetelheid zouden binnenvoeren.
Bij het zien van deze plaat kwam bij mij het liedje van Jaap Fischer bovendrijven:
Ik zoek de rust van een kist, van een dorre houten kist
Waar ik stil kan overdenken wat ik hier niet kan,
Met een paar ogen die verdrogen in mijn hersenpan.
Zonder ooit te hoeven eten
Zonder lach en zonder traan
En gerust te kunnen weten:
‘k Houd dit nachthemd altijd aan.
Zonder verder op de fototechnische zaken in te gaan, lijkt dit commentaar mij genoeg. Het is in elk geval een plaat die mij blijft boeien en had ik niet aan Jaap Fischer gedacht dan had er zo maar een heel opgewekt en positief verhaal kunnen ontstaan.
Ik was in mijn hoofd nog even bezig met de lezing over Beeldtaal. De spreker gaf een meer dan complete lezing over alle elementen die een rol spelen bij het maken en lezen van een foto. Het ging daarbij vooral over de vorm, de inhoud en een beetje ook over de context. Wat ik miste in de lezing was: de originaliteit!
Als je naar deze foto kijkt zie je dat het geen foto is die precies in een plaatje past om te analyseren. Daarover gaat dit beeld niet.
Het is technisch niet perfect, want “bewogen”. En is het nu kleur of meer zwartwit? Ergens daartussen in. Dus ja beeldbewerking is ook een technisch hulpmiddel om een beeld verder te ontwikkelen. En ja wat doet die witte vlek, die veel aandacht vraagt daarboven in beeld? ik probeer toch maar wat duiding te geven .
De techniek/vorm, die gekozen is, is opzettelijk bewegen met de camera met een ietwat langere sluitertijd.
De inhoud/het verhaal: wat wil de fotograaf aan ons vertellen? Een figuur is eerst groot en dicht bij de camera en loopt dan kleiner wordend verder het bos in. Je ziet daardoor twee beelden met een tijdsverloop erin.
De context van deze foto. Die mis ik hier. Is deze foto een onderdeel van een serie? Of toch gewoon een op zichzelf staand beeld?
Heeft deze foto een titel? Allemaal zaken die kunnen helpen bij het verhelderen van de vraag: waarom heeft de fotograaf deze foto gemaakt en wat wil hij ermee vertellen? Waar loopt de persoon naar toe? Wat heeft hij op zijn hoofd? Een tulband? En waarom?
Ook deze foto laat ons met raadsels achter, die je zelf verder mag invullen.
Nog iets over de originaliteit: ja dit is een beeld dat je niet veel ziet op de fotoclub, het is geen objectieve illustratie, maar een subjectieve weergave van de fotograaf die achter deze persoon liep. Toevallig geschoten, nee dat denk ik niet. Deze fotograaf experimenteert en wil ons op een andere manier laten kijken naar de, letterlijk ook bewogen, beweging van deze wandelaar in het bos. De bomen bewegen op deze manier ook mee. Panta Rhei, alles beweegt en alles stroomt! Laat je beelden ook maar stromen….
Pieter Leeflang
Een bos met vliegdennen o.i.d. In elk geval geen aantrekkelijk bos.
Op de voorgrond een pluizige, deels doorzichtige begroeiing, in tegenlicht.
Zwart – Wit en toch nog een beetje kleur en het licht tegemoet. Alleen daarover is al een heel verhaal te schrijven, maar ik ga de andere kant op.
Een wazig figuur aan de wandel, op zoek naar rust; weg van de dagelijkse beslommeringen. Geen krant, geen tv, geen mobiel en geen medemensen die aan je kop lopen te zeuren. Misschien heeft hij van louter ellende zijn hoofd tegen een muur kapotgeslagen en er een slordig verband omheen gewikkeld. In dit doodse bos komt hij vast geen medemens tegen.
Maar jammer; dan komt hij zichzelf tegen, nog waziger dan al het andere om hem heen en erg uitvergroot. En niets is er verontrustender dan jezelf, al rustzoekende, tegenkomen. Geconfronteerd te worden met je eigen innerlijke IK. Alle vragen, alle twijfels op een hoop en nergens de alledaagse afleiding, die hem anders de vergetelheid zouden binnenvoeren.
Bij het zien van deze plaat kwam bij mij het liedje van Jaap Fischer bovendrijven:
Ik zoek de rust van een kist, van een dorre houten kist
Waar ik stil kan overdenken wat ik hier niet kan,
Met een paar ogen die verdrogen in mijn hersenpan.
Zonder ooit te hoeven eten
Zonder lach en zonder traan
En gerust te kunnen weten:
‘k Houd dit nachthemd altijd aan.
Zonder verder op de fototechnische zaken in te gaan, lijkt dit commentaar mij genoeg. Het is in elk geval een plaat die mij blijft boeien en had ik niet aan Jaap Fischer gedacht dan had er zo maar een heel opgewekt en positief verhaal kunnen ontstaan.