Het is maar hoe je het bekijkt
Iedere maand bespreken Angel Pinxten en Pieter Leeflang een foto van één van de leden. Heb je een foto die je wel eens aan dit tweetal zeer ervaren fotografen wilt voorleggen? Stuur deze foto dan op naar redactie@deventerfotokring.nl.
Iedere maand bespreken Angel Pinxten en Pieter Leeflang een foto van één van de leden. Heb je een foto die je wel eens aan dit tweetal zeer ervaren fotografen wilt voorleggen? Stuur deze foto dan op naar redactie@deventerfotokring.nl.
Aflevering 15, december 2023
Hans Winkels heeft onderstaande foto ingestuurd voor aflevering 15.
Hans Winkels heeft onderstaande foto ingestuurd voor aflevering 15.
Foto Hans Winkels
Angel Pinxten
Als ik naar een foto kijk vraag ik me af:
1. waarom heeft de fotograaf deze foto gemaakt?
2. waarom heeft deze fotograaf deze foto ingestuurd om bekeken te worden?
3. waar kijk ik naar?
Dan ga je daar over nadenken.
Antwoord op vraag 1: Hij of zij staat ‘s avonds laat op een verlaten strand en geniet van de mooie zonsondergang. Het mooie licht, de kleuren en toch veel donkere wolken. Het is een dreigende foto met veel dramatiek door de grote verschillen in licht en donker en kleur en zwart. En dan die oneindige verte. Ik begrijp het dit wil je vastleggen. Zoals alle fotografen weten krijg je met fors tegenlicht zwarte silhouetten op de voorgrond. Dus voegt de fotograaf zelf licht toe d.m.v. een flits. De palenrij licht nu mooi op. Dat geeft de foto een extra spanning.
Vraag 2 Wil de fotograaf misschien weten of het een “goede” foto is? Ja ik vind het een goede foto omdat ik de beleving van het daar zijn en vastleggen goed gedaan is.
Vraag 3 Houdt me even bezig. Deze palenrijen zie je vaak in Zeeland, maar daar staan ze dwars op de golven, de golfbrekers. Hier staan ze evenwijdig aan het strand. De zee is hier vol kwelders of moddergaten. Misschien is het een kust in Noord-Nederland of Noord-Duitsland. Maar waar is de zeedijk dan? Achter de fotograaf vermoed ik.
Het houdt me bezig, dus fotograaf laat me weten waar je was?
Pieter Leeflang
Het zal velen bekend zijn dat “mooie” foto’s niet mijn voorkeur hebben. Althans dat geldt voor de foto’s die we in de huiskamergroep Natuur bespreken. Een mooie foto en verder niets: daar ben je gauw over uitgepraat. Maar hier zit ik niet een huiskamergroep om een discussie op gang te brengen, maar in m’n ééntje om iets over een foto te zeggen.
Daar gaan we dan.
Wat een prachtige plaat, waar ik met heel veel plezier en heel lang naar kan kijken. Het is wel eens fijn om naast alle moeilijk te interpreteren beelden die je tegenwoordig in de ogen vliegen (b.v. vele inzendingen bij de fotobond en op vele exposities) weer eens een foto te zien waar ik me niet in allerlei bochten moet wringen om erachter te komen wat de bedoeling van de fotograaf is.
Ik hoef niet te vertellen wat ik zie, dat is duidelijk genoeg. Er valt wel iets te zeggen over hoe de fotograaf dit in het beeld gezet heeft. Het is een heel evenwichtig beeld. Horizon op 1/3 van de hoogte en het verdwijnpunt in het midden. Mankeert niets aan. Daarnaast zijn er enkele zaken die dit evenwicht (god zij dank) doorbreken. Allereerst staat het ondergaande zonnetje links van het verdwijnpunt en valt er op de paaltjes links op de voorgrond een merkwaardig licht. Zit de fotograaf in een auto, waarvan de koplampen aan zijn? Het doet er niet toe wat het is. Maar deze twee zaken geven deze evenwichtige foto een spanning die dit beeld nodig heeft om lang te blijven boeien. Of de fotograaf dit bewust of onbewust gedaan heeft is m.i. niet belangrijk. Dat maakt het beeld niet meer of minder boeiend.
Ik heb nog wel een beetje met verschillende “schuifjes” gewerkt. Dat is een gevaarlijke bezigheid. Hiermee wordt een foto al snel kitscherig gemaakt. En verder verschilt het resultaat per beeldscherm. Maar goed ik heb het volgende geprobeerd:
Kleurbalans: blauw een beetje naar geel en cyaan een beetje naar rood.
Helderheid/contrast: contrast iets vergroten en helderheid iets verminderen.
En als je dit niets vindt dan kan je het in één klik annuleren.
In drie woorden: “HELE FIJNE FOTO”.
Als ik naar een foto kijk vraag ik me af:
1. waarom heeft de fotograaf deze foto gemaakt?
2. waarom heeft deze fotograaf deze foto ingestuurd om bekeken te worden?
3. waar kijk ik naar?
Dan ga je daar over nadenken.
Antwoord op vraag 1: Hij of zij staat ‘s avonds laat op een verlaten strand en geniet van de mooie zonsondergang. Het mooie licht, de kleuren en toch veel donkere wolken. Het is een dreigende foto met veel dramatiek door de grote verschillen in licht en donker en kleur en zwart. En dan die oneindige verte. Ik begrijp het dit wil je vastleggen. Zoals alle fotografen weten krijg je met fors tegenlicht zwarte silhouetten op de voorgrond. Dus voegt de fotograaf zelf licht toe d.m.v. een flits. De palenrij licht nu mooi op. Dat geeft de foto een extra spanning.
Vraag 2 Wil de fotograaf misschien weten of het een “goede” foto is? Ja ik vind het een goede foto omdat ik de beleving van het daar zijn en vastleggen goed gedaan is.
Vraag 3 Houdt me even bezig. Deze palenrijen zie je vaak in Zeeland, maar daar staan ze dwars op de golven, de golfbrekers. Hier staan ze evenwijdig aan het strand. De zee is hier vol kwelders of moddergaten. Misschien is het een kust in Noord-Nederland of Noord-Duitsland. Maar waar is de zeedijk dan? Achter de fotograaf vermoed ik.
Het houdt me bezig, dus fotograaf laat me weten waar je was?
Pieter Leeflang
Het zal velen bekend zijn dat “mooie” foto’s niet mijn voorkeur hebben. Althans dat geldt voor de foto’s die we in de huiskamergroep Natuur bespreken. Een mooie foto en verder niets: daar ben je gauw over uitgepraat. Maar hier zit ik niet een huiskamergroep om een discussie op gang te brengen, maar in m’n ééntje om iets over een foto te zeggen.
Daar gaan we dan.
Wat een prachtige plaat, waar ik met heel veel plezier en heel lang naar kan kijken. Het is wel eens fijn om naast alle moeilijk te interpreteren beelden die je tegenwoordig in de ogen vliegen (b.v. vele inzendingen bij de fotobond en op vele exposities) weer eens een foto te zien waar ik me niet in allerlei bochten moet wringen om erachter te komen wat de bedoeling van de fotograaf is.
Ik hoef niet te vertellen wat ik zie, dat is duidelijk genoeg. Er valt wel iets te zeggen over hoe de fotograaf dit in het beeld gezet heeft. Het is een heel evenwichtig beeld. Horizon op 1/3 van de hoogte en het verdwijnpunt in het midden. Mankeert niets aan. Daarnaast zijn er enkele zaken die dit evenwicht (god zij dank) doorbreken. Allereerst staat het ondergaande zonnetje links van het verdwijnpunt en valt er op de paaltjes links op de voorgrond een merkwaardig licht. Zit de fotograaf in een auto, waarvan de koplampen aan zijn? Het doet er niet toe wat het is. Maar deze twee zaken geven deze evenwichtige foto een spanning die dit beeld nodig heeft om lang te blijven boeien. Of de fotograaf dit bewust of onbewust gedaan heeft is m.i. niet belangrijk. Dat maakt het beeld niet meer of minder boeiend.
Ik heb nog wel een beetje met verschillende “schuifjes” gewerkt. Dat is een gevaarlijke bezigheid. Hiermee wordt een foto al snel kitscherig gemaakt. En verder verschilt het resultaat per beeldscherm. Maar goed ik heb het volgende geprobeerd:
Kleurbalans: blauw een beetje naar geel en cyaan een beetje naar rood.
Helderheid/contrast: contrast iets vergroten en helderheid iets verminderen.
En als je dit niets vindt dan kan je het in één klik annuleren.
In drie woorden: “HELE FIJNE FOTO”.