Het is maar hoe je het bekijkt
Iedere maand bespreken Angel Pinxten en Pieter Leeflang een foto van één van de leden. Heb je een foto die je wel eens aan dit tweetal zeer ervaren fotografen wilt voorleggen? Stuur deze foto dan op naar redactie@deventerfotokring.nl.
Iedere maand bespreken Angel Pinxten en Pieter Leeflang een foto van één van de leden. Heb je een foto die je wel eens aan dit tweetal zeer ervaren fotografen wilt voorleggen? Stuur deze foto dan op naar redactie@deventerfotokring.nl.
Aflevering 12, augustus 2023
Karel Jan van den Heuvel Rijnders heeft onderstaande foto ingestuurd voor aflevering 12.
Karel Jan van den Heuvel Rijnders heeft onderstaande foto ingestuurd voor aflevering 12.
Foto Karel Jan van den Heuvel Rijnders
Angel Pinxten
De foto is koel, helder en strak gecomponeerd. De lijn die precies uit die hoek komt.
De ruimte is best wel steriel. Er staan geen mensen op, wel drie rolstoelen. De ruimte is koel door het gebruik van hardsteen en glas, harde materialen. Het licht is wellicht daglicht dat verzacht het geheel net wat.
Het is geen ziekenhuis, het is een museum. Het gebouw wil je imponeren door de stoerheid en strakke lijnen en materiaalgebruik. Door de ramen zie je een impressie van bomen die om het pand staan.
Waarom heeft de fotograaf deze foto genomen? Waardoor werd hij of zij getriggerd? De zachte kleuren, het spiegelende glas. De luie trap die het beeld doorsnijdt. Ik zie ook iets absurds erin, zoals die rolstoelen daar neergezet zijn onder de trap. Ik denk dat de fotograaf van deze moderne interieurarchitectuur houdt en dat aan ons laat zien.
Pieter Leeflang
Elke maand kijk ik weer uit naar de verrassing in de vorm van een foto die binnenkomt. En elke maand is het weer een uitdaging om daar iets over te mogen zeggen.
Alweer een bijzonder beeld deze keer. Zachte tinten: grijzig blauw en grijzig bruin.
Alles staat netjes op z’n plaats. Nou ja alles: slechts drie rolstoelen.
Een mooie diagonaal van linksboven naar rechtsonder (vooral Aziaten voelen zich hier goed bij) en een tweede schuin oplopende lijn van links naar rechts. En dan ineens die grote dikke pilaar waar mijn blik tegenaan botst.
Denk die pilaar eens weg en je houdt een rustige en goede compositie over. Of nog duidelijker: snijdt de foto af waar de muur ophoudt. Er blijft een ruimte over waar plaats is voor trappenlopers, voor rolstoelgebruikers en ergens buiten beeld zal er ook nog wel een lift zijn. En een speelse weerschijn van buiten in de zijwanden van trap en rolstoelbaan. Er is geen in en geen uit. Het geeft mij een gevoel van opgesloten zitten.
Dus terug naar die pilaar en de deels glazen wand daarachter. Zowel op de pilaar als op deze wand lopen de horizontale lijnen convergerend naar buiten. Ze leiden mijn blik naar buiten, naar vrijheid.
Naast allerlei andere positieve onderdelen van deze foto is voor mij die pilaar, die op het eerste gezicht nogal negatief en dominant overkomt, juist datgene dat deze foto veel meer maakt dan een knap en juist geziene architectonische foto.
Maar ja: “Het is maar hoe je het bekijkt”. Niets meer en niets minder.
De foto is koel, helder en strak gecomponeerd. De lijn die precies uit die hoek komt.
De ruimte is best wel steriel. Er staan geen mensen op, wel drie rolstoelen. De ruimte is koel door het gebruik van hardsteen en glas, harde materialen. Het licht is wellicht daglicht dat verzacht het geheel net wat.
Het is geen ziekenhuis, het is een museum. Het gebouw wil je imponeren door de stoerheid en strakke lijnen en materiaalgebruik. Door de ramen zie je een impressie van bomen die om het pand staan.
Waarom heeft de fotograaf deze foto genomen? Waardoor werd hij of zij getriggerd? De zachte kleuren, het spiegelende glas. De luie trap die het beeld doorsnijdt. Ik zie ook iets absurds erin, zoals die rolstoelen daar neergezet zijn onder de trap. Ik denk dat de fotograaf van deze moderne interieurarchitectuur houdt en dat aan ons laat zien.
Pieter Leeflang
Elke maand kijk ik weer uit naar de verrassing in de vorm van een foto die binnenkomt. En elke maand is het weer een uitdaging om daar iets over te mogen zeggen.
Alweer een bijzonder beeld deze keer. Zachte tinten: grijzig blauw en grijzig bruin.
Alles staat netjes op z’n plaats. Nou ja alles: slechts drie rolstoelen.
Een mooie diagonaal van linksboven naar rechtsonder (vooral Aziaten voelen zich hier goed bij) en een tweede schuin oplopende lijn van links naar rechts. En dan ineens die grote dikke pilaar waar mijn blik tegenaan botst.
Denk die pilaar eens weg en je houdt een rustige en goede compositie over. Of nog duidelijker: snijdt de foto af waar de muur ophoudt. Er blijft een ruimte over waar plaats is voor trappenlopers, voor rolstoelgebruikers en ergens buiten beeld zal er ook nog wel een lift zijn. En een speelse weerschijn van buiten in de zijwanden van trap en rolstoelbaan. Er is geen in en geen uit. Het geeft mij een gevoel van opgesloten zitten.
Dus terug naar die pilaar en de deels glazen wand daarachter. Zowel op de pilaar als op deze wand lopen de horizontale lijnen convergerend naar buiten. Ze leiden mijn blik naar buiten, naar vrijheid.
Naast allerlei andere positieve onderdelen van deze foto is voor mij die pilaar, die op het eerste gezicht nogal negatief en dominant overkomt, juist datgene dat deze foto veel meer maakt dan een knap en juist geziene architectonische foto.
Maar ja: “Het is maar hoe je het bekijkt”. Niets meer en niets minder.