Het is maar hoe je het bekijkt
Iedere maand bespreken Angel Pinxten en Pieter Leeflang een foto van één van de leden. Heb je een foto die je wel eens aan dit tweetal zeer ervaren fotografen wilt voorleggen? Stuur deze foto dan op naar redactie@deventerfotokring.nl.
Iedere maand bespreken Angel Pinxten en Pieter Leeflang een foto van één van de leden. Heb je een foto die je wel eens aan dit tweetal zeer ervaren fotografen wilt voorleggen? Stuur deze foto dan op naar redactie@deventerfotokring.nl.
Aflevering 11, juli 2023
Gonny Feenstra heeft onderstaande foto ingestuurd voor aflevering 11.
Gonny Feenstra heeft onderstaande foto ingestuurd voor aflevering 11.
Foto Gonny Feenstra
Angel Pinxten
Ik kijk naar deze zwart-wit foto en bedenk die heb ik vaker gezien. Ik ben nu zelf in Italië en het valt me op; ze staan er nog, oude, vervallen, onbewoonde gebouwen. In Nederland is er weinig urban te vinden, maar hier struikel je er over. In elk dorp zie ik er wel een oude villa, een klooster of vaker, een oude fabriek. Relicten uit een voorbije tijd.
Natuurlijk willen fotografen dit in beeld brengen en zwart-wit geeft dit beeld nog meer nostalgie. Eigenlijk wil ik naar binnen gaan, spannend, kijken naar licht en donker en tekenen van verval. Hoe heeft deze fotograaf dit gebouw in beeld gebracht. Best wel keurig netjes, maar weinig spannend. Vreemd is die witte lucht waardoor het hele gebouw wel uitgeknipt lijkt. Ik had misschien zelf wat meer landschap laten zien. Waar staat dit gebouw? In de middle of nowhere? Of aan de rand van een oud dorpje/stadje.
Ik kijk naar de architectuur en kan weinig bijzondere renaissance elementen zien. Het gebouw oogt niet eeuwenoud, het is wat kalig, helemaal ontdaan van elke versiering.
De enige versiering die ik zie is de graffiti binnen en buiten. De enige aanwijzing over de functie van dit gebouw is de eenvoudige toren, misschien toch een klooster? Maar ook bij oude villa’s zie ik korte torens. Ik denk ook aan het tv-programma “ik vertrek”; opknappen dit gebouw en er niet alweer een b en b in beginnen, nee geef dit gebouw weer een echte woonfunctie met een goddelijke mediterrane tuin eromheen.
Arrivederci!
Pieter Leeflang
Elke keer is het weer een verrassing een foto binnen te krijgen van een onbekend persoon, niet te weten waar het is – en soms ook niet wat het is – en ook niet wat de boodschap achter de foto is.
En zelfs niet of er überhaupt een boodschap achter schuilt.
Ik zie drie vlakken:
1) een duidelijk, bijna egaal wit, omlijnd vlak. De lucht.
2) een ander duidelijk omlijnd vlak, grijs van kleur, waarin veel lijnen, open vlakken en tekeningen. Duidelijk de restanten van een bijzonder gebouw.
3) en het laatste vlak, zwart van kleur, minder duidelijk omlijnd dan de vorige twee, dat de begroeiing rond dit gebouw laat zien.
Er is niets in deze foto waar ik ook maar enigszins blij van kan worden.
Het gebouw moet eens belangrijk en fraai zijn geweest, maar verkeerd nu in een belabberde staat. Misschien was het eens een gebedsruimte bij een begraafplaats,
Het geeft de indruk van oorlog, bommen, vernielingen. In kleur had deze foto nog iets vrolijks uit kunnen stralen door het groen op de voorgrond en de kleuren van de graffiti op de muren. Een wolkje in de lucht en een zonnestraaltje had misschien nog een glimlach op kunnen roepen. Maar niets van dit alles. Het is letterlijk van mensen en figuurlijk van god verlaten.
Door zijn subtiliteit is deze foto (althans voor mij) veel aangrijpender dan een plaatje van een slagveld vol lijken. En dat ging ik pas ervaren nadat ik er heel lang naar gekeken had. Een foto van World Press Photo niveau, maar dan zonder sensatielust en de drang om nummer één te worden.
Ik kijk naar deze zwart-wit foto en bedenk die heb ik vaker gezien. Ik ben nu zelf in Italië en het valt me op; ze staan er nog, oude, vervallen, onbewoonde gebouwen. In Nederland is er weinig urban te vinden, maar hier struikel je er over. In elk dorp zie ik er wel een oude villa, een klooster of vaker, een oude fabriek. Relicten uit een voorbije tijd.
Natuurlijk willen fotografen dit in beeld brengen en zwart-wit geeft dit beeld nog meer nostalgie. Eigenlijk wil ik naar binnen gaan, spannend, kijken naar licht en donker en tekenen van verval. Hoe heeft deze fotograaf dit gebouw in beeld gebracht. Best wel keurig netjes, maar weinig spannend. Vreemd is die witte lucht waardoor het hele gebouw wel uitgeknipt lijkt. Ik had misschien zelf wat meer landschap laten zien. Waar staat dit gebouw? In de middle of nowhere? Of aan de rand van een oud dorpje/stadje.
Ik kijk naar de architectuur en kan weinig bijzondere renaissance elementen zien. Het gebouw oogt niet eeuwenoud, het is wat kalig, helemaal ontdaan van elke versiering.
De enige versiering die ik zie is de graffiti binnen en buiten. De enige aanwijzing over de functie van dit gebouw is de eenvoudige toren, misschien toch een klooster? Maar ook bij oude villa’s zie ik korte torens. Ik denk ook aan het tv-programma “ik vertrek”; opknappen dit gebouw en er niet alweer een b en b in beginnen, nee geef dit gebouw weer een echte woonfunctie met een goddelijke mediterrane tuin eromheen.
Arrivederci!
Pieter Leeflang
Elke keer is het weer een verrassing een foto binnen te krijgen van een onbekend persoon, niet te weten waar het is – en soms ook niet wat het is – en ook niet wat de boodschap achter de foto is.
En zelfs niet of er überhaupt een boodschap achter schuilt.
Ik zie drie vlakken:
1) een duidelijk, bijna egaal wit, omlijnd vlak. De lucht.
2) een ander duidelijk omlijnd vlak, grijs van kleur, waarin veel lijnen, open vlakken en tekeningen. Duidelijk de restanten van een bijzonder gebouw.
3) en het laatste vlak, zwart van kleur, minder duidelijk omlijnd dan de vorige twee, dat de begroeiing rond dit gebouw laat zien.
Er is niets in deze foto waar ik ook maar enigszins blij van kan worden.
Het gebouw moet eens belangrijk en fraai zijn geweest, maar verkeerd nu in een belabberde staat. Misschien was het eens een gebedsruimte bij een begraafplaats,
Het geeft de indruk van oorlog, bommen, vernielingen. In kleur had deze foto nog iets vrolijks uit kunnen stralen door het groen op de voorgrond en de kleuren van de graffiti op de muren. Een wolkje in de lucht en een zonnestraaltje had misschien nog een glimlach op kunnen roepen. Maar niets van dit alles. Het is letterlijk van mensen en figuurlijk van god verlaten.
Door zijn subtiliteit is deze foto (althans voor mij) veel aangrijpender dan een plaatje van een slagveld vol lijken. En dat ging ik pas ervaren nadat ik er heel lang naar gekeken had. Een foto van World Press Photo niveau, maar dan zonder sensatielust en de drang om nummer één te worden.