Clubavond DFK d.d. 1 mei jl.

Pinhole-fotografie.

Presentatie door Peter Frans de Graaf.
Tot de pauze hebben we foto's gezien die gemaakt waren met een pinhole camera en dat waren Heel verrassende beelden.

Na de pauze werden we aan het werk gezet om zelf een pinhole camera te maken van de meegebrachte koektrommels, beschuitbussen of Koffie-bussen etc. etc.

Over vier weken moeten de "camera's" ingeleverd worden bij angel en worden de beelden ontwikkeld en kunnen we zien wat iedereen gemaakt heeft.


(Gerard Zwartjes heeft alles op foto vastgelegd.)





wereld PRESS PHOTO FESTIVAL 2017

in het Compagnietheater in Amsterdam is de World Press Photo Festival 2017 van start gegaan. Drie dag vol lezingen, films, boeken en bijzondere ontmoetingen in de wereld van de journalistieke fotografie.
(ineens zit je in de zaal naast Nick Ut, de fotograaf van het napalm-meisje uit 1973). 
donderdag 20 april jl. kwamen er in een snel tempo vele items aan bod. Robin Hammond vertelde over zijn winnende foto, Tom Jenkins  over sportfotografie, Muhammed Muheisen over fotografie van vluchtelingen. Jessica Dimmock liet haar openhartige  film zien over transgender vrouwen en hun persoonlijke problemen.

de van oorsprong Zwitserse fotograaf Marco Grob vertelde in een humorvolle lezing over zijn ervaringen met het portretteren van wereldleiders. Zijn advies was: luister nooit naar je ouders en volg je hart als je fotograaf bent. Hij maakte aanvankelijk saaie studiofotografie voordat hij op het vliegtuig stapte naar New York en zijn portret- carrière begon. Behalve indringende portretten van presidenten en een onthullende video waaruit de stompzinnigheid van president Bush bleek, vertelde hij dat hij ook foto’s maakte om de gevaren van de mijnenvelden overal ter wereld in beeld te brengen. Hij werkt al zeven jaar aan dit project.

Matthieu Willcocks liet zijn foto’s van vluchtelingen zien en Paula Bronstein haar zeer gruwelijke beelden van mensen zonder ledematen in Afghanistan, voor haar project Afghanistan: The silent victims of a forgotten war. “De tragedies in Afghanistan zijn binnen twee dagen al uit het nieuws.”

Dramatisch was de aankondiging van de winnaar van de Anja Niedringhaus Award, een prijs voor vrouwelijke oorlogsfotografie. De moeder van de overleden Niedringhaus kwam op het toneel maar vond het moeilijk iets te zeggen na het zien van de foto’s van haar dochter en het horen van haar stem. De winnaar van de Award was de fotografe Stephanie Sinclair, bekend van haar serie over kind huwelijken in Jemen.





Wat is bokeh?

Het woord 'bokeh' komt van het woord 'boke' uit Japan, dat onscherpte betekent. Wanneer je fotografeert met weinig scherptediepte, ontstaat er een wazige achtergrond. Bokeh komt het mooiste naar voren wanneer deze wazige achtergrond extreem vaag is.
Dat wil zeggen dat de kleuren mooi in elkaar overlopen en de bokeh 'rustig' is. Hierdoor vestigt de aandacht zich op het onderwerp in de voorgrond en vormt de bokeh een mooie wazige achtergrond die niet afleidt.

BOKEH is ook te herkennen aan ronde zachte bollen die zich in de achtergrond voordoen. Deze bollen worden veroorzaakt door lichtpuntjes in het beeld die door de scherptediepte veranderen in zachtgekleurde bollen.
Deze bokeh geeft foto's vaak iets sprookjesachtig en fleurigs.

Tips: Hoe krijg je nou deze bokeh in je foto's?

Weinig scherptediepte
Werk met weinig scherptediepte in je fotografie! Gebruik een groot diafragma (klein F getal) voor de wazige achtergrond met bokeh.
Hoe groter het diafragma, des te groter de bollen van de bokeh worden.
Wanneer de lichtpuntjes die de bokeh gaan vormen verder achter het onderwerp staan, des te groter de bokeh bollen in de achtergrond van de foto worden.
Nog een ding wat de vorm van de bokeh bepaalt, is de mate waarin je hebt ingezoomd.


Gebruik bestaand licht

Zoek door je camera naar licht waarvan je gebruik kunt maken. Dit kunnen zaken zijn als reflecties van de zon of licht in bepaalde dingen, een lantaarnpaal, kerstboomlichtjes. Zorg ervoor dat wanneer je dit licht hebt gevonden, je het als tegenlicht in je foto's gebruikt.
Zo is het licht in de foto het duidelijkst en vormen zich de mooiste bokeh bollen.

Objectief

Voor bokeh is het handig om een lichtsterk objectief te gebruiken. Met lichtsterk bedoelen we een lens waarmee je voor een groot diafragma kunt kiezen. De 50mm lens wordt veel gebruikt voor mooie bokeh in de achtergrond van foto's.


Afstand tot onderwerp

Ook dit heeft invloed op de bokeh in je foto. De afstand tot je onderwerp in de foto heeft ook weer te maken met de scherptediepte. De onscherpte in de foto is vele mate groter als je heel dicht op het onderwerp gaat fotograferen, dan wanneer hier een grotere afstand tussen zit. Ook de afstand tussen het onderwerp en de achtergrond heeft invloed op de mate waarin de achtergrond mooi vervaagt of niet. Hoe groter deze afstand, hoe mooier de kleuren in de achtergrond in elkaar overlopen.

Wil je nou geen ronde bollen als bokeh maar een ander leuk figuurtje? Dat kan! In dit artikel lees je over hoe je de bokeh in je foto's een bepaalde vorm geeft!

Tags Bokeh Diafragma Scherptediepte




Hoe werkt het diafragma

Heel simpel gezegd is het diafragma de opening van de lens. Het doel hiervan is de juiste hoeveelheid licht doorlaten voor een foto met goede belichting. Omdat deze opening verstelbaar is, kun je zelf de hoeveelheid licht regelen die door de lens komt en op de sensor in je camera terechtkomt. Deze verstelbare opening en de hoeveelheid licht bepalen deels of je foto goed belicht is, overbelicht of misschien onderbelicht.

Bij het verstellen van het diafragma blijft altijd een kleine opening over in het midden. Sluit het diafragma zich tot het verste punt, dan komt er door het kleine gaatje nog maar weinig licht door tot de sensor. Voor het diafragma is een bepaalde standaard afgesproken, het F-getal, oftewel de diafragmawaarde.

Hoe lager de diafragmawaarde, des te groter de lensopening en hoe meer licht er wordt doorgelaten. Dit klinkt in eerste instantie niet logisch. Bij een laag, dus klein getal, zou je ook een kleine opening verwachten. Maar een kleine diafragmawaarde (F1.4) betekent een grote lensopening en dus veel licht. Daarentegen betekent een hoge diafragmawaarde van F22 een kleine opening en dus weinig licht.

In de afbeelding hieronder zie je de bekendste diafragmawaarden. Wanneer je de cijfers bekijkt, zie je dat de waarden zich om en om verdubbelen. Elke stap in de tabel (van F2.8 naar F4) staat gelijk aan een halvering van de doorgelaten licht. Elke stap tussen de getallen noemen we een 'stop'.


Driehoek

Er zijn drie instellingen waarmee je de belichting regelt voor je foto. Dit zijn de sluitertijd, het diafragma en de iso-waarde (lichtgevoeligheid). Het diafragma regelt de hoeveelheid licht die de camera ziet. Daarna bepaalt de sluitertijd hoelang dat licht op de sensor schijnt in de camera. De iso-waarde bepaalt de lichtgevoeligheid van de sensor voor het licht. Het is daarmee een driehoeksverhouding, dus deze instellingen werken allemaal samen. Verander je de een, dan moet je ook de andere twee instellingen aanpassen voor de goede belichting. Eigenlijk kun je verschillende combinaties maken, die allemaal dezelfde belichting opleveren.

Waarom?

Waarom is het nou handig dat je zelf kunt bepalen hoe het diafragma in de camera staat? Je hebt hierdoor meer grip op het resultaat van je foto. Naast de hoeveelheid licht, regelt het diafragma namelijk ook de scherptediepte van je foto. Hoe groter het diafragmagetal (dus een kleine opening), hoe meer scherpte in je foto. Bij een kleiner diafragmagetal (grote opening), krijg je weinig scherptediepte. Dit wordt vooral gebruikt bij portretfoto's, omdat de scherpte dan gefocust wordt op de persoon en niet op de achtergrond van het portret.

Maar waarom zou je dat eigenlijk willen: zelf het diafragma instellen? Nou, vooral om meer grip op het resultaat te krijgen. Want het diafragma bepaalt behalve de hoeveelheid licht ook de scherptediepte. Dit is het gebied dat van voor tot achter scherp op de foto komt. Een onscherp grassprietje of onscherpe achtergrond bij een portret horen hier dus niet bij. Hoe groter het diafragmagetal (een kleine lensopening dus), hoe meer er scherp op de foto komt.

Het diafragma beïnvloedt naast de hoeveelheid licht en de scherptediepte ook de beeldkwaliteit van je foto. Als je kijkt naar kwaliteit presteert bijna elk objectief het beste bij gemiddelde diafragmawaarden. Elke lens heeft een 'sweet spot'. Dit is een combinatie van brandpunt en diafragma waarmee de lens het scherpste fotografeert.

Deze sweet spot kun je onderzoeken bij je eigen lens. Plak een stuk krant met veel tekst op de muur en zet je camera daarvoor op een statief vast. Maak dan met elke diafragmawaarde een foto van het stuk krant en bekijk op de computer elke foto op 100%. Zo kun je bepalen waar de foto van de krant het scherpst is, met name in de hoeken. Om ook de brandpuntsafstand te weten bij de sweet spot, varieer dan ook met afstanden van je camera tot de krant.











 
FotoFestival Naarden

Saskia Boelsums voelt zich als beeldend kunstenaar en fotograaf sterk verbonden met de Hollandse traditie van de landschapsschilders. Naast de schoonheid die Saskia op haar foto's vastlegt gaat er een zekere dreiging en onzekerheid vanuit. Ze zegt "Het weer wordt steeds extremer met onverwachte uitschieters, ons klimaat wordt heftiger. Het lijkt alsof er niets meer overblijft van de klassieke historische landschappen en luchten."
Koop direct je online ticket voor slechts 13,50 via http://www.fotofestivalnaarden.nl/tickets/online-tickets/.







FOAM Nieuws

Capital Growth, 2014 © Felicity Hammond / Foam Talent 2016

 
 
Een nieuwe generatie kunstenaars

Met fotografische objecten, installaties, projecties, lichtbakken en wallpapers reflecteert Foam Talent | New York op de huidige ontwikkelingen binnen de fotografie. De geselecteerde kunstenaars uit de jaarlijkse Talent Call tonen met hun uiteenlopende portfolio’s allen hun eigen, uitgesproken en unieke visie binnen een breed spectrum van genres. Van documentair werk over geopolitieke spanningen door Samuel Gratacap (FR), collages van industrieel verval en stedelijke ontwikkeling door Felicity Hammond (UK), tot identiteitsonderzoek door Ilona Szwarc (PL/US). De tentoonstelling met het werk van 24 talenten opent morgenavond, donderdag 30 maart, en is twee weken lang te zien in Red Hook Labs, Brooklyn, New York. 

Nieuwsgierig geworden naar het werk van de jonge kunstenaars? Bestel dan Foam Magazine's Talent Issue, die als catalogus bij de tentoonstelling fungeert, en bekijk de portfolio's met bijbehorende essays door vooraanstaande internationale experts.

Bestel het Talent Issue

 

De onzichtbare identiteit van IJsland

Spiritualiteit is een belangrijk onderdeel van de IJslandse cultuur. Veel inwoners van het eiland geloven in een onzichtbare wereld van elfen en geesten. In de serie Le Pourquoi Pas?, die nu te zien is in Foam, onderzoekt de Franse kunstenaar Stéphanie Solinas deze wereld op systematische wijze. Tijdens een wandeling met een medium door het vulkanische landschap registreerde ze gesprekken met deze onzichtbare entiteit. De kunstenares geeft een lezing over Spirit Photography op zondag 9 april in haar tentoonstelling. 

Tickets 

Cursus straatfotografie

Het voorjaar is in volle gang, een mooi moment om zelf aan de slag te gaan in hartje Amsterdam tijdens de cursus Straatfotografie. Beroemde fotografen als Ed van der Elsken, Gary Winogrand en Helen Levitt dienen als inspiratie voor je eigen serie straatfoto’s, waar je in vier weken naartoe werkt. De cursus start op zaterdag 8 april of 6 mei en duurt vier weken. Inschrijving kost €180 (regulier) of €162 (leden).

 
 
 

Een stukje Mexicaanse cultuur

Foam 3h X Hydra laat het werk van twee jonge Mexicaanse fotografietalenten zien: Nelson Morales en Diego Moreno. De complexe geschiedenis van Mexico heeft een net zo complexe samenleving voortgebracht. Met hun fotografie visualiseren en onderzoeken beide kunstenaars het hedendaagse begrip van identiteit. De tentoonstelling is de eerste van drie samenwerkingen dit jaar met internationale fotografieplatforms. 
 





Flyer World Press Photo16 ‐ KidsRights ‐ You and I in de Grote Kerk Zwolle

Hope for a New Life
De winnende foto van World Press Photo16 is van fotojournalist Warren Richardson met de titel ‘Hope for a New Life’. Deze Australische fotograaf heeft vijf dagen meegereisd met vluchtelingen, die vanuit Servië vluchtten naar Hongarije. Van dichtbij heeft hij deze problematiek ervaren. Hij beschrijft: ‘Ik ben er niet naar toegegaan als fotograaf, maar als tijdverzamelaar die historie verzamelt voor de volgende generatie’. Het is een indringende foto, die symbool staat voor het menselijke leed van de vluchtelingenproblematiek. De foto verbeeldt angst en ontbering, maar ook hoop.

Informatie over ons programma rond de World Press Photo16 – KidsRights –
You and I van 8 maart tot 3 april 2017 in de Grote Kerk Zwolle. Wij hebben naast de 6 fototentoonstellingen een interessant programma op de donderdagavonden en 30 maart ’s middags. Wij nodigen u dan ook van harte uit om u in te schrijven voor de verschillende programma onderdelen. Wij zijn verheugd dat internationale vakfotografen Zwolle aan doen en een bijdrage leveren aan ons het debat over journalistieke fotografie.
 
Op 16 maart 2017 Fotocafé met vakfotograaf Cigdem Yuksel, winnares van de Zilveren Camera 2016. Op 23 maart 2017 organiseert KPZ een lezing met Henk Oosterling, filosoof Erasmus Universiteit Rotterdam over de o.a. de rechten van het kind. Op 30 maart ’s middags Uitgelicht een soort College Tour met Jeroen Swolfs door studentenvereniging Waltertje Journalistiek Windesheim.
 
Op 30 maart ’s avonds Ignas van Schaick over de nieuwe film De Wilde Stad die in november 2017 uit zal komen in de bioscoop.
 
En tenslotte op 2 april 2017 de prijsuitreiking 1e 2e en 3e prijs en publieksprijzen voor de fototentoonstellingen ‘You and I voor amateurs & professionals’ en ‘You and I in de wijk’ in Assendorp en Stadshagen.
 
U bent van harte welkom.

Met vriendelijke groeten,
Grote Kerk Zwolle
Fieke van ’t Riet, projectleider World Press Photo Zwolle
Grote Markt 18
8011 LW Zwolle
038 ‐ 421 25 12
06 ‐ 22218109
 
Email: f.vantriet@grotekerkzwolle.nl
Website: www.worldpressphotozwolle.nl
Facebook: World Press Photo Zwolle


FoTOMENTOR: Annemarie Hoogwoud

FOTOMENTOR is een rubriek voor gevorderde fotografen die, onder het mentorschap van fotograaf Filip Naudts, hun foto’s naar een nog hoger niveau willen tillen.

Deelneemster Annemarie Hoogwoud (1962) uit Amsterdam fotografeert al vanaf haar vijftiende, maar het is pas in 2000 dat ze zich vestigde als professioneel fotograaf. Haar specialisatie: landschapsfotografie..

Fotomentor Filip Naudts:
“Al bij haar eerste zending foto’s is het me duidelijk. Annemarie is een fotografe die spanning opzoekt.
Niet door grote risico’s te nemen met stunt- en vliegwerk, of door met haar camera gevaarlijke standpunten in te nemen, maar inhóudelijk, door de toepassing van de langesluitertechniek.
Landschapsfoto’s bijvoorbeeld, waarin waterpartijen als gladde spiegelvlakken worden weergegeven. Het is de ijzige stilte die uitnodigt om als toeschouwer zelf ook even stil te staan, en te genieten van de rust die in deze foto’s wordt gelegd. Ik zie foto’s passeren van pieren, dijken, dammen en rotsen omgeven door een spiegelglad wateroppervlak, zo niet door een onstuimige zee.
In beide gevallen is het contrast duidelijk voelbaar tussen enerzijds de voortdurende vloeiende beweeglijkheid van water en anderzijds de hardnekkigheid waarmee bouwsels of rotsformaties geen millimeter van hun positie afwijken. Als letterlijk een rots in de branding. Met camera en statief bouwt Annemarie deze reeks verder uit, en reist hiervoor onder meer naar Findhorn, een klein plaatsje aan de oostkust van Schotland. Het statief als een noodzakelijk instrument om bij lange sluitertijden en hoge windsnelheden de rotsen haarscherp in beeld weer te kunnen geven terwijl het onstuimige water er wild omheen klotst. Fascinerend is ook het kleurenpalet. Van schuimig wit naar blauw en donkerpaars. Het zijn dezelfde kleuren die we terugvinden in een andere, nog meer experimentele reeks van Annemarie. Een reeks die uiteindelijk nog meer tot de verbeelding spreekt en finaal ook de selectie haalt. We zien foto’s waarin de scherpte bewust wordt achtergehouden, en waarin het toeval mee mag helpen bepalen hoe het resultaat eruit zal zien. De totale bewegingsonscherpte zorgt voor een verrassingsfactor die niet alleen ons als kijker, maar ook de fotografe zelf weet te fascineren. Ze lijkt een eigen verhaal te willen vertellen als in beeldende poëzie.”

Cursiste Annemarie Hoogwoud: “Mijn werk kan ik het best omschrijven met de woorden van mijn inspirator, Charlie Waite, de Engelse landschapsfotograaf: ‘Your mind and attitude to the landscape itself must be in the right shape’. Het moment waarop ik mij verbonden voel met het landschap, is ook bij mij het beslissende moment. In deze online-cursus vond ik het spannend om via e-mail over mijn werk te communiceren en feedback te ontvangen. Ik ben in de basis meer van het persoonlijke contact waarin je al pratende makkelijker over je werk kan vertellen en kunt reageren op de feedback die je daarover krijgt. Maar toch, het werkt! Je komt immers sneller tot de essentie. Filip heeft me ook weten te verrassen met zijn feedback en de manier waarop hij naar mijn werk kijkt. Heel verfrissend is het om iemand als hem op mijn werk te zien reageren. Hij liet me er als het ware nieuwe dingen in ontdekken!”




Dominique Lambert / Le Pourquoi Pas?

De tentoonstelling Dominique Lambert / Le Pourquoi Pas? presenteert twee series van de Franse fotograaf Stéphanie Solinas. Zij tracht op systematische en feitelijke wijze onderwerpen als identiteit en spiritualiteit te verbeelden.
Daarbij gebruikt zij de fotografie als schakel in een scala aan verschillende onderzoeksmethoden - naast taal, video en installatie. In haar werk speelt het onderzoeksproces een centrale rol.


Door samen te werken met experts uit verschillende disciplines onderzoekt Solinas de gedeelde rol van de kunstenaar, de wetenschapper en het medium als bemiddelaar van de werkelijkheid.
Haar methodische benadering staat in sterk contrast met het subjectieve karakter van haar onderwerpen: identiteit, herinnering, en de onzichtbare wereld van de geest. Foam toonde al eerder werk van Solinas, in 2012 was haar project Sans titre (M. Bertillon) in Foam 3h te zien. Voor Dominique Lambert (2003-2009) inventari-seerde Stéphanie Solinas gedurende zeven jaar de identiteit van iedere Dominique Lambert in Frankrijk.
Het is de meest voorkomende gender-neutrale voornaam in Frankrijk, en de 27e meest gangbare voor- èn achternaam. Solinas benaderde alle 191 mannen en vrouwen die onder deze naam in het Franse telefoonboek voorkomen. Op basis van een enquête liet ze karakterschetsen maken door een speciaal in het leven geroepen commissie, bestaande uit een psycholoog, een statisticus, een inspecteur en een jurist.
Deze omschrijvingen vormden het vertrekpunt voor getekende portretten, die op hun beurt de basis vormden voor computer-gegenereerde reconstructies door de politie. Ten slotte fotografeerde Solinas individuen die op deze animaties leken. De ware identiteit van de echte Dominique Lamberts blijft in het midden: de pasfoto's die zij Solinas toestuurden zijn slechts met de bovenzijde naar beneden te zien in de tentoonstelling in Foam.

Met haar vertaalslag bevraagt Solinas de onomstreden status van de fotografie - en andere beproefde identificatiemethodes - als de ultieme representatie van het individu.

Le Pourquoi Pas? (2014 - 2016) is het meest recente werk van Solinas en wordt voor het eerst in Foam getoond. Tijdens een residentie in Reykjavik bezocht zij mediums, genetici en andere experts op het gebied van de geest. Aan de hand van hun aanwijzingen liet Solinas zich gidsen door het IJslandse landschap dat bleek vergeven van geesten, elven en andere onzichtbare aanwezigen. Met haar ongewone cartografie - bestaande uit fotografie, video en wonderlijke objecten tracht Solinas een cerebrale werkelijkheid in kaart te brengen die in IJsland geldt als even waarachtig als de materiele wereld. Daarbij ging het haar niet om het bewijzen van het al dan niet bestaan van het bovennatuurlijke, maar simpelweg om het registreren van een mogelijke parallelle werkelijkheid - het waarom niet?

Stéphanie Solinas (Frankrijk, 1978) studeerde fotografie aan de École nationale supérieure Louis-Lumière en promoveerde aan de Paris I Panthéon-Sorbonne Universiteit. Haar werk werd onder andere geëxposeerd in La Maison Rouge (Parijs), tijdens Rencontres d'Arles (Arles) en in Carré d'Art (Nîmes). Het werk van Solinas is opgenomen in o.a. de collecties van de Bibliothèque Nationale de France en Musée d'Art Moderne Centre Georges Pompidou (Parijs), Musée de l'Elysée (Lausanne) en in diverse privécollecties. Ze publiceerde verschillende boeken, waaronder Dominique Lambert (2010), Sans titre, M.Bertillon (2012), Déserteurs (2013) en Dominique Lambert (2016). Solinas woont in Parijs en doceert aan Sciences Po in Parijs en de École Supérieure d'Art et Design Le Havre-Rouen (ESADHaR).

24 februari 2017 - 16 april 2017 Foam
Keizersgracht 609
1017 DS Amsterdam
020-5516500
info@foam.org



Fotobond Nederlands Centrum Vrijetijdsfotografie

SPETTERENDE TENTOONSTELLING ZOEKT KUNST Water ZomerExpo 2017 in Museum de Fundatie

Museum de Fundatie is dit jaar gastheer van ZomerExpo: de grootste kunsttentoonstelling met open inschrijving en anonieme selectie in een Nederlands museum.

De tentoonstelling is van 25 mei t/m 20 augustus parallel te zien in de Fundatie Zwolle en Kasteel het Nijenhuis in Heino/Wijhe.

Het thema is ‘Water’. Tot en met 7 maart 2017 kan iedereen werk aanmelden en kans maken op deelname aan Water ZomerExpo.

Meer weergeven



De verliefde camera

Hij was dé straatfotograaf, en een inspiratie voor vele generaties na hem. De jeugd fascineerde Ed - en nu fascineert Ed de jeugd. In Paris wist hij de liefde in beeld te vangen. Onverschrokken deed hij verslag van zijn eigen sterfbed. Ed van der Elsken (1925-1990) is een van de grootste Nederlandse fotografen en met De verliefde camera presenteert het Stedelijk Museum Amsterdam het meest omvangrijke overzicht van zijn werk in 25 jaar.

Ed van der Elsken, Beethovenstraat, Amsterdam (1967), Nederlands Fotomuseum

De tentoonstelling legt de nadruk op zijn bijzondere kwaliteiten als fotograaf, boek- en filmmaker, en op zijn experimenten in presentatievormen.
In een nieuwe multidisciplinaire ervaring die de actualiteit van zijn werk bevestigt.

Hripsimé Visser, conservator fotografie bij het Stedelijk Museum Amsterdam in haar essay voor de catalogus: 'Ed van der Elsken: een man die een camera in zijn hoofd wilde transplanteren om permanent de werkelijkheid te kunnen vastleggen. Een cameraman die gek was op techniek en zijn filmcamera's zo ombouwde dat hij liefst geheel solo kon opereren. Een jager op fotografisch wild die zijn prooien verleidde en uitdaagde. Een kind van zijn tijd: somber in de jaren 50, rebels in de jaren 60, vrijgevochten in de jaren 70, bespiegelend in de jaren 80. Een sterke persoonlijkheid die zichzelf nietsontziend in de strijd wierp en met zijn film Bye, het ontroerende verslag van zijn terminale ziekteproces, tot op het laatste moment het lef had nieuwe wegen in te slaan.'

Ed van der Elsken ging als straatfotograaf in steden als Parijs, Amsterdam, Hong Kong en Tokyo op zoek naar zelfbewuste mensen, mooie meisjes en tegendraadse jeugd. Zijn foto's en films zijn sterk van vorm, onmiskenbaar geworteld in hun tijd, maar tegelijkertijd tijdloos. Ed van der Elsken wist de 'Zeitgeist' te documenteren en te beïnvloeden. In zijn werk ontwikkelde hij een directe, onconventionele en persoonlijke stijl. Van der Elskens aanwezigheid is altijd zichtbaar in zijn werk, contact was voor hem essentieel om een beeld te kunnen maken. Als speelse dynamische artdirector zette hij vaak een situatie in scène.

Zijn oeuvre heeft een vanzelfsprekende plaats naast dat van internationale grootheden als Robert Frank en William Klein en vormt daarnaast een bron van inspiratie voor hedendaagse kunstenaars als Nan Goldin en Paulien Oltheten.

Nan Goldin in haar statement voor de catalogus: 'When I first saw the book Love on the Left Bank I realized I had just met my predecessor. My real predecessor. The feeling was similar to that of meeting a lover, or that I had found a brother. Somehow he was able to document life in the truest way, and always finding beauty and staying connected to otherwise mundane. He had a unique way of transporting himself into the scene.'

In 1956 verwierf de jonge Van der Elsken internationale roem met Een Liefdesgeschiedenis in Saint Germain des Prés, een op zijn eigen leven geïnspireerde fotoroman over een groep jonge bohemiens die doelloos rondhangt in het naoorlogse Parijs. Van der Elsken herkende zichzelf in hun sombere levensvisie maar behield tegelijkertijd de afstand die hij nodig had om ze te kunnen fotograferen. Kenmerkend en vooruitwijzend naar de latere cineast is de filmische structuur van het boek met flashbacks en een dynamische afwisseling van standpunten.

Meer dan twintig fotoboeken zouden volgen, waaronder Bagara (1958), waarin het dorpsleven, de rituelen en de jacht in Centraal Afrika zijn vastgelegd, Jazz (1959),Sweet Life (1966), Amsterdam (1979), Avonturen op het land (1980) en De ontdekking van Japan (1988).

Die fotoboeken vormen, samen met zijn films, de kern van zijn oeuvre en het uitgangspunt van de tentoonstelling die bestaat uit twee parcoursen die elkaar omsluiten. In de buitenring geven dummy's, contactvellen en schetsen inzicht in het maakproces van de boeken en de werkwijze van Van der Elsken. In de binnenring is alle aandacht voor ruim 200 iconische prints. Een selectie filmfragmenten en diaprojecties accentueert zijn betekenis als filmmaker en de relatie met zijn fotografie.

4 februari 2017 - 21 mei 2017 Stedelijk Museum
Museumplein 10
1071 DJ Amsterdam
020-5732911





Hiroshi Sugimoto speelt met illusie ...

De zwartwit foto’s van de Japanse conceptuele fotograaf Hiroshi Sugimoto (Tokyo, 1948) die in Foam te zien zijn, laten de wereld zien zoals die alleen door de lens van de camera wordt waargenomen. Met lange sluitertijden schept hij een andere, illusoire werkelijkheid. 

gimoto studeerde in 1970 af in de sociologie en politieke wetenschappen aan de St. Paul’s University in Tokyo, waarna hij naar Californië verhuisde om fotografie te studeren aan het Art Center College of Design. Na het behalen van zijn diploma vertrok hij naar zijn huidige residentie New York.

De camera ziet hij als een medium om een immateriële wereld tussen tijd en plaats vast te leggen. Sugimoto werkt volledig analoog, uitsluitend met een 8×10 camera.
Daarbij werkt hij met zeer snelle tot extreem lange sluitertijden, tot wel een aantal uren.
De tentoonstelling Blackbox bevat 34 werken van zijn meest bekende zwart-wit series.

Bij een bezoek aan het Natural History Museum in New York deed hij een merkwaardige ontdekking. De opgezette dieren voor een geschilderd decor leken volkomen onecht. Door een snelle blik met één gesloten oog verdween het perspectief, waardoor de dieren echt gingen lijken. Met zijn serie de Diorama’s bracht hij de uitgestorven dieren en prehistorische situaties weer tot leven. Hij gaf ze een gevoel van authenticiteit zonder beeldmanipulatie te gebruiken. Op zijn foto’s lijken de opgezette beesten weer echt levend. Zo wil hij de beschouwer bewust maken van het feit dat de fotografie illusies kan scheppen.

Rond de tijd van zijn Diorama’s begon hij met zijn tweede experiment Theaters (1976-heden). In deze serie stelde hij zichzelf de vraag: ‘Zou je een hele bioscoopfilm kunnen opnemen in één frame?’ Hij begon met het fotograferen van theaters, bioscopen en drive-ins met een sluitertijd van de duurlengte van een film. Zodra de film begon, zette hij de sluiter open. Door deze opnametechniek verscheen op de foto een rechthoekig lichtvlak waar het projectiescherm was. Het scherm weerkaatste het projectielicht de ruimte in. Hierdoor werd heel gedetailleerd de bouwkunst van deze theaters zichtbaar op de foto.

In een interview voor FrankelLab zei hij: ‘Het kijken naar een twee uur durende film is eigenlijk kijken naar 172.000 fotografische nabeelden. Mijn droom was al deze beelden in één opname te vangen. Het beeld dat ik in mijn hoofd had was van een glanzend wit scherm in een donker theater.’ De beelden die hij hiermee schiep zijn niet waarneembaar voor het menselijk oog, alleen voor de camera. 

Met zijn serie Seascapes (1980-heden) wil hij een stap terug in de tijd doen. Hoe zou de oermens de wereld vanuit zijn ogen gezien hebben? De tijdloze zee is het onderwerp van deze serie. Hij reisde de hele wereld over om zijn minimalistische zeelandschappen vast te leggen. Doordat hij grootformaatfilm combineerde met een snelle sluitertijd, worden de kleinste details uiterst scherp. Elke golf is dan ook zichtbaar. Van een afstand lijken de kale zeelandschappen grote abstracte grijsvlakken. Een voorbeeld is Atlantic Ocean, Newfoundland, 1982. Op het eerste gezicht zie je slechts de grens tussen licht en donker, maar van dichtbij blijken de beelden zeer gedetailleerd. Daardoor vormen deze foto’s een combinatie van abstractie en realisme. Sommige Seascapes lijken onscherp. Onopzettelijk begint hij tijdens zijn experiment met langere sluitertijden te werken. Een voorbeeld is Bay of Sagami, Atami, 1997. De lucht en zee lopen in elkaar over en vormen als het ware een meditatieve horizon. Hierdoor krijgen de Seascapes een hoog ‘zen-gehalte’. Ze lijken wel Rothko-schilderijen.

Ook in Portraits (1994-1999)  speelt Sugimoto met illusie. Voor deze serie richtte hij zich in opdracht voor het Guggenheim Museum Berlijn op wassenbeelden van machtige mensen uit de geschiedenis, zoals Henry VIII, Elizabeth I en Voltaire. Daarbij liet hij zich inspireren door grote meesters Hans Holbein, Anthony van Dyck en Jacques Louis David. Voor deze schilderachtige werken plaatste hij wassenbeelden uit het Madame Tussaud Museum voor een zwarte achtergrond en gebruikte een sluitertijd tussen de 20 en 40 minuten. Zijn belichtingstechniek gecombineerd met een dramatisch, Renaissance-achtig lichtgebruik brengt de wassenbeelden tot leven. Wat zichtbaar is lijkt volkomen realistisch, maar blijkt zinsbedrog.

Hoewel de series van Hiroshi Sugimoto onderling van vorm verschillen, loopt er inhoudelijk een rode draad door zijn mysterieuze werk. Hij laat zien dat de fotografie andere werkelijkheden kan vastleggen dan wij met onze ogen kunnen zien. Doordat je niet weet wanneer het echt of onecht is, speelt hij met de geest van de kijker. Na het zien van zijn werk word je bewust van de relativiteit van je waarneming.

Nog tot en met 8 maart te zien in Foam Amsterdam.  https://www.foam.org


Op zaterdag 18 en zondag 19 maart vindt PiXperience NXT LVL plaats. PiXperience is hét evenement als je geïnteresseerd bent in natuurfotografie en meer hierover wilt leren.

.

Er zijn ruim 25 verschillende lezingen, workshops en seminars; Er zijn meerdere parallelle programma's, je kiest wat jou het meest boeit; De belangrijkste onderwerpen zijn:
- macrofotografie
- landschapsfotografie
- vogelfotografie
- creatieve natuurfotografie

Maar liefst vijf workshopleiders van Natuurfotoworkshop geven een praktische lezing:
Andrea Gulickx
Marijn Heuts
Ron ter Burg
Bob Luijks 
Jeroen Stel.
Het thema is NeXT LeVeL: elk onderdeel focust op hoe jij als fotograaf verder de volgende stap kunt zetten in je fotografie; Het gaat bij PiXperience niet persé om de mooie foto's, maar om concrete tips die jij kunt toepassen. En weet je wat het mooie is?

Een bomvolle dag van 09:30 tot 17:00 kost maar € 35,-. Je kunt ook beide dagen komen, je betaalt dan slechts € 65,-.

Het feest is nog niet over, want je ticket voor PiXperience is inclusief toegang tot Professional Imaging t.w.v. € 10,-. Dit is de grootste fotovakbeurs van Nederland, die in de naastgelegen loods plaatsvindt.

Kom dus op 18 en 19 maart naar PiXperience in congrescentrum Hart van Holland in Nijkerk. Zowel met O.V. als met de auto goed bereikbaar.
Op dit moment zijn er nog voldoende tickets beschikbaar, maar het aantal plaatsen is beperkt.
TIP: ga samen met iemand anders en maak er een heerlijk dagje uit van!
Klik hier voor meer info en om je ticket voor PiXperience te bestellen!

 
Programma en waardering PiXperience
Klik hier voor het programma van PiXperience. Je kunt doorklikken voor een beschrijving van de inhoud van elke lezing.

PiXperience vindt dit jaar voor de achtste keer plaats. Wist je dat ruim 97% van de deelnemers de organisatie een 'goed' tot 'zeer goed' geeft? En dat de gemiddelde waardering voor de inhoud van de hele dag 8,3 op een schaal van 1 tot 10 is?

meer info om je ticket voor PiXperience te bestellen!





een gevoel van rust en sereniteit
Nieuws Door Naomi Heidinga / 19 januari 2017

Foto Hengki koentjoro



Prachtige vergezichten, zwart-wit beelden die ontzag voor de natuur en een gevoel van rust en sereniteit oproepen. De beelden zijn gemaakt op de eilanden van Indonesië. Fotograaf Hengki Koentjoro hoeft niet ver te zoeken voor deze schatten. “Indonesië is de grootste archipel op aarde en bestaat uit meer dan 13000 eilanden. We hebben prachtige kustlijnen en indrukwekkende bergen.” 
Zijn eerste camera kreeg hij toen hij 11 jaar was. “Het was een Kodak compact camera. Ik maakte daarmee vooral foto’s van huiselijke taferelen, activiteiten in ons huis, familieleden en huisdieren. Het fotograferen vond ik geweldig. Het was zo’n nieuwe techniek voor me, waar ik op jonge leeftijd mee in aanraking kwam. Ik vond het idee om momenten te kunnen bevriezen voor later heel interessant.”

Enige keus
“In die tijd, het was 1974, was het ontwikkelen van kleurenfilmpjes duur en lastig. Zwart-wit was dus de enige keus. Ik heb jaren alleen maar zwart-wit geschoten. In al die jaren heb ik een goede blik voor zwart-wit fotografie ontwikkeld.”

foto hengki koentjoro


Hij heeft een voorliefde voor zwart-wit. “Tijdens mijn middelbare schooltijd kwam ik in aanraking met het werk van Ansel Adams. Ik raakte gefascineerd door de manier waarop hij speelde met de verschillende schakeringen en dynamiek van zwart-witfotografie. Ik was meteen verkocht.”

Meester in fine art
De foto’s van Hengki brengen een gevoel van rust over. Hoe heeft hij zijn stijl ontwikkeld? “Gaandeweg mijn carrière heb ik mijn stijl verbeterd. Dat gebeurde onder invloed van Michael Kenna, een meester in de minimalistische fine art fotografie. Hij heeft me geleerd meer aandacht te besteden aan de compositie en te spelen met de negatieve ruimte om zo het gevoel van ‘less is more’ in mijn foto’s te bewerkstelligen. Bijna alles wat hij fotografeert, heeft een Zen kwaliteit. Met mijn foto’s wil ik de schoonheid van de natuur laten zien, maar dan wel in een zwart-wit.”

foto hengki koentjoro


“Fotografie is een manier om je te uiten. Elke foto die je maakt moet een weerspiegeling zijn van je karakter. Je bent wat je fotografeert. Mijn ziel zit vol met liefde voor de natuur.” Het fotograferen geeft hem een gevoel van rust. De keuze voor analoge fotografie draagt daaraan bij. “Het brengt me in een staat van mindfulness, het is bijna een soort meditatie.”

Juiste moment
Zoeken naar geschikte fotolocaties hoeft Hengki niet. “Ik ga naar populaire toeristenlocaties en dan is het een kwestie van de juiste hoek en de juiste tijd kiezen. De factor geluk speelt een rol. Al geldt: hoe je meer op zoek bent naar de juiste foto, hoe groter de kans dat je hem vindt.”

foto hengki koentjoro


Waddeneilanden
Ondanks een veelheid aan geschikte locaties in zijn eigen land, ziet hij ook mogelijkheden in het buitenland. In Nederland en Duitsland bijvoorbeeld. “Ik zou graag de Waddeneilanden verkennen. Het Duitse Amrun eiland trekt me, evenals het duingebied van Texel. De duinen zijn uitermate geschikt voor kustfoto’s gemaakt met een lange sluitertijd. Daarmee kan ik precies de sfeer creëren waar ik naar op zoek ben: rust en sereniteit.”

Onlangs is een boek van Hengki verschenen: Refined Eyes. Het boek is ontstaan in samenwerking met Duncan Meeder van de Leica winkel in Lisse. Meer informatie: www.hengki-koentjoro.com.